Ο Φυσικός Νόμος

Το κάθε τι στη φύση αποτελείται από δυο απόλυτα ισορροπημένες μεταξύ τους δυνάμεις (καλό / κακό, σκοτεινό / φωτεινό, αρσενικό / θηλυκό, εισπνοή – εκπνοή, μέρα – νύχτα, κρύο – ζέστη, γαλήνη – τρικυμία, ζωή - θάνατος κλπ) , οι οποίες συνυπάρχουν ταυτόχρονα, χωρίς ποτέ η μία να υπερκαλύπτει ή να εξουδετερώνει την άλλη. Η κάθε μια περιέχει την άλλη και μετασχηματίζεται από την μια μορφή στην άλλη, έτσι ώστε πάντα να υπάρχει ισορροπία.

Το ίδιο συμβαίνει και στην ανθρώπινη εμπειρία.

Έτσι ουσιαστικά δεν υπάρχουν «αντιθετικές» ή «αντιμαχόμενες» δυνάμεις (το κάθε τι περιέχει πάντα και το «αντίθετό» του – περιέχουμε πάντα ισόποσα και τους δύο πόλους ενός οποιουδήποτε ζητήματος / θέματος / χαρακτηριστικού μας σε πλήρη αρμονία και ισορροπία), ενώ είναι η δικιά μας μονομερής και ατελής συνειδητότητα (η συνειδητότητα του Εγώ) που μας οδηγεί στο να ταυτιστούμε με τον ένα ή τον άλλο πόλο και να νομίζουμε (ψευδώς) ότι ο άλλος πόλος είναι κάτι έξω από μας, ή κάτι που στρέφεται εναντίον μας.

Κι ενώ κανείς μας δεν βάζει ερωτήματα όπως: «Μπορώ να εισπνέω μόνο;» « Μπορώ να εκπνέω μόνο;» « Ποια είναι πιο «καλή» η εκπνοή ή η εισπνοή;» «Μ’ αρέσει το καλοκαίρι. Μήπως σας παρακαλώ θα μπορούσαμε να έχουμε συνέχεια καλοκαίρι;» κλπ, ούτε αμφισβητεί το πώς λειτουργούν τα πράγματα στην φύση (τα θεωρούμε απλά δεδομένα), δεν κάνουμε το ίδιο και όσον αφορά την προσωπική μας ιστορία. Προσπαθούμε να παραμείνουμε για πάντα μόνο στον ένα πόλο – να έχουμε συνεχώς καλοκαίρι ή χειμώνα στη ζωή μας – να εκπνέουμε ή να εισπνέουμε μόνο. Ο Φυσικός νόμος είναι ο ίδιος και για την ανθρώπινη εμπειρία. Εμείς αντιστεκόμαστε σ’ αυτόν και τον ερμηνεύουμε υποκειμενικά όπως μας συμφέρει ή μας βολεύει (ο κόσμος είναι «άδικος», «γιατί να μου έρχονται στραβά τα πράγματα», «δεν υπάρχει Θεός» κλπ κλπ).

ΠΑΡΑΝΟΜΗ ΕΛΞΗ

Όταν «επιλέγουμε» να βιώσουμε μόνο τον ένα από τους δύο πόλους ενός ζητήματος, τότε αυτόματα έλκουμε και τον άλλο κοντά μας. Όταν είμαστε χαρούμενοι κι ευτυχισμένοι, πάντα θα έλκουμε ταυτόχρονα κάτι που θα μας κάνει δυστυχισμένους. Όταν εκφράζουμε το καλό και την «φωτεινή» πλευρά των πραγμάτων, πάντα θα έλκουμε κοντά μας το «κακό» (ανθρώπους που εκφράζουν τη «σκοτεινή» πλευρά). Όταν ταυτιζόμαστε με την λύπη και τον πόνο, θα έλκουμε γύρω μας χαρούμενους κι ευτυχισμένους ανθρώπους. Όταν εκφράζουμε κάτι ακραία (είμαστε έντονα ταυτισμένοι με κάτι), η Σκιά μας περιέχει και έλκει ταυτόχρονα κοντά μας το «αντίθετο». Αυτή η διαδικασία γίνεται αυτόματα και συμβαίνει για να μας εξισορροπήσει και να μας δείξει ότι και οι δύο πλευρές (και αυτή με την οποία ταυτιζόμαστε και εκφράζουμε) και η «αντίθετή» της (αυτή που απωθούμε) είναι αδιαίρετες.

Έτσι είναι αδύνατο να μην έχουμε στη ζωή μας και τους δύο πόλους συγχρόνως! Νομίζουμε λανθασμένα ότι μας «λείπουν» κάποια πράγματα κι ότι θα ήμασταν ευτυχισμένοι αν τα είχαμε, αλλά αυτά τα πράγματα υπάρχουν ΗΔΗ στη ζωή μας, απλώς συχνά υπάρχουν με άλλη μορφή από εκείνη που θα θέλαμε να έχουν! Οπότε ή περιμένουμε για «πάντα» να βρούμε αυτό που νομίζουμε ότι θα μας κάνει ευτυχισμένους (το οποίο ποτέ δεν θα το βρίσκουμε στην μορφή που το θέλουμε), ή συνειδητοποιούμε ότι όλα υπάρχουν ήδη μέσα μας – απλά σε άλλη μορφή απ’ αυτή που το Εγώ μας (το κομμάτι με το οποίο είμαστε ταυτισμένοι) θέλει – κι ότι η ζωή μας βρίσκεται ήδη σε τέλεια ισορροπία και αρμονία.

Εκφράζοντας (ή ελπίζοντας να βιώσουμε) μόνο την μια πλευρά (δυισμός – δίπολα – χαμηλή συνειδητότητα), δεν θα μπορέσουμε ποτέ να δούμε την ισορροπία και την τελειότητα που υπάρχει στον κόσμο. Όταν καταλάβουμε ότι οι δύο πλευρές δεν μπορούν να υπάρξουν χωριστά, ότι δεν μπορεί να υπάρξει «ευτυχία» χωρίς τη «δυστυχία», «καλό» χωρίς το «κακό», «χαρά» χωρίς τον «πόνο» (και αντίθετα), τότε αρχίζουμε να ξυπνάμε από τον λήθαργό μας. Όταν αναγνωρίσουμε, αγαπήσουμε και αποδεχθούμε και τις δύο πλευρές ενός ζητήματος, όταν καταλάβουμε ότι και οι δύο πλευρές συνυπάρχουν ήδη μέσα μας σε απόλυτη ένωση, ισορροπία και αρμονία μεταξύ τους (κι ότι πάντα έτσι ήταν), τότε οι δύο πλευρές εξαφανίζονται. Μετατρέπονται σε ΦΩΣ, ΑΓΑΠΗ, ΠΗΓΗ.

Το Σύμπαν σας «γυρίζει» πίσω και υλοποιεί για σας μόνο ότι του βγάζετε. Σας δίνει πίσω μόνο αυτό που είστε, αυτό που εκφράζετε (συνειδητά ή ασυνείδητα). Αν νομίζετε ότι είστε (ή ότι επιθυμείτε) μόνο το ένα κομμάτι ενός ζητήματος, τότε θα έλξετε το «αντίθετό» του (γιατί ήδη περιέχετε το αντίθετο, αλλά δεν το ξέρετε).

Αν καταλάβετε ότι έχετε ήδη μέσα σας (ή στη ζωή σας) το κομμάτι που επιθυμείτε (απλά σε άλλη μορφή απ’ αυτή που θα θέλατε), αν συνειδητοποιήσετε ότι δεν πρέπει να αλλάξετε ή να «διορθώσετε» κάτι στον εαυτό σας κι ότι τα δύο κομμάτια συνυπάρχουν σε τέλεια ισορροπία ήδη μέσα σας, τότε θ’ αρχίσετε να αποδέχεστε τον εαυτό σας ως έχει και να ευγνωμονείτε το Σύμπαν για όσα ήδη έχετε σήμερα. Και μόνο τότε το Σύμπαν μπορεί να «υλοποιήσει» για σας αυτό που «νομίζετε» ότι δεν έχετε - στη μορφή που θα θέλατε.

Το Σύμπαν σας δίνει πάντα ότι ζητάτε. Απλά τα μισά απ’ αυτά (αυτά που κρίνετε υποκειμενικά σαν «αρνητικά», «κακά» κλπ - και τα οποία έχετε απωθήσει) ΔΕΝ ΞΕΡΕΤΕ ΟΤΙ ΤΑ ΕΙΧΑΤΕ "ΖΗΤΗΣΕΙ"!

Η «ΑΚΙΝΗΣΙΑ» ΤΗΣ ΡΟΗΣ

Όσο αυξάνει η συνειδητότητά μας κι ερχόμαστε σε επαφή με όλα μας τα κομμάτια, τόσο λιγότερο αντιστεκόμαστε στο Φυσικό νόμο. Συνειδητοποιούμε ότι ο κόσμος δεν είναι και τόσο «άδικος» όσο νομίζαμε (αφού κατανοούμε πλέον ότι ο εξωτερικός κόσμος αντανακλά απλώς και μας «γυρίζει πίσω» μόνον αυτά που ήδη έχουμε μέσα μας). Αρχίζουμε να κριτικάρουμε λιγότερο τους άλλους και να δεχόμαστε περισσότερο τον εαυτό μας (να μην είμαστε τόσο σκληροί με τον εαυτό μας). Αλλάζει η σχέση μας με τις έννοιες του «καλού» και του «κακού». Γνωρίζουμε πλέον ότι το ένα δεν υπάρχει χωρίς το άλλο. Ότι το «κακό» είναι μέρος του «καλού» και αντίστροφα. Ότι εμείς κρίνουμε υποκειμενικά κάτι σαν «καλό» ή σαν «κακό», ανάλογα με το πόσο πολύ είμαστε ταυτισμένοι μαζί του ή πόσο πολύ το απωθούμε. Έτσι προσπαθούμε σε κάθε κατάσταση, όσο «οδυνηρή» κι αν μας φαίνεται, να βρίσκουμε και τα «θετικά» της σημεία. Ακόμα όμως κι αν δεν μπορούμε να τα βρούμε εύκολα, κατανοούμε ότι αυτό είναι η προσωρινή αδυναμία του Εγώ μας να δει και να καταλάβει. Αρχίζουμε μ’ άλλα λόγια να έχουμε εμπιστοσύνη στη διαδικασία και στο δρόμο μας, ασχέτως αν ακόμη δεν ξέρουμε που θα μας βγάλει! Χαλαρώνουμε κι ελέγχουμε λιγότερο τους άλλους και τον εαυτό μας.

Από την άλλη μαθαίνουμε ότι για να κερδίσεις κάτι, πάντα πρέπει να «θυσιάσεις» και ν’ αφήσεις πίσω σου κάτι άλλο. Ότι για να γεννηθεί κάτι, κάτι άλλο πρέπει να «πεθάνει» ή ν’ αλλάξει μορφή. Ότι όλα συνδέονται κι ότι τα πάντα υπόκεινται σε κύκλους (γέννησης, ωριμότητας και φθοράς). Ότι αν αλλάξεις τη σχέση σου με τον ένα πόλο κάποιου ζητήματος, αλλάζει και μεταμορφώνεται αυτόματα και η σχέση σου με τον άλλο. Αλλάζει δηλαδή σιγά – σιγά η παιδιάστικη εγωκεντρική αντίληψή μας του: «και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο». Αναγνωρίζουμε για παράδειγμα ότι η ωρίμανση και η υπευθυνότητα απαιτεί ν’ «αφήσουμε» πίσω μας ένα μέρος του παιδικού αυθορμητισμού και της αθωότητάς μας. Ότι για να δεσμευθούμε και να αγαπήσουμε πραγματικά κάποιον, πρέπει να «θυσιάσουμε» ένα μέρος της ελευθερίας μας. Δεν επιμένουμε πια τόσο πολύ να τα έχουμε όλα δικά μας (να κερδίσουμε κάτι που το θέλουμε πολύ, χωρίς να παραχωρήσουμε ή να αλλάξουμε μορφή σε κάτι άλλο που επίσης το είχαμε ανάγκη και το θέλαμε μέχρι σήμερα πολύ).

Η διαδικασία της «επανένωσης» των κομματιών μας, μας απομακρύνει σταδιακά από τον άκρατο εγωισμό μας και μπαίνουμε πιο συχνά και πιο εύκολα στη θέση των άλλων (μας ενδιαφέρει περισσότερο το κοινό καλό κι όχι αποκλειστικά η ικανοποίηση των ατομικών επιθυμιών μας). Οι ίδιες οι επιθυμίες μας αλλάζουν.

Εξακολουθούμε να έχουμε επιθυμίες, αλλά γινόμαστε πιο ευέλικτοι κατά την πραγματοποίησή τους. Δεν στηριζόμαστε πεισματικά σ’ αυτές, ούτε στενοχωριόμαστε τόσο πολύ αν αυτές δεν πραγματοποιούνται ακριβώς με τον τρόπο που θέλουμε (ή αν εξακολουθούν να μην πραγματοποιούνται καθόλου).

Κατανοούμε ότι πολλές φορές αυτά που επιθυμεί το Εγώ μας, δεν είναι ακριβώς ίδια μ’ αυτά που επιθυμεί η Ψυχή μας. Αυτό όμως δεν μας πειράζει (τουλάχιστον δεν μας πειράζει τόσο πολύ όσο πριν). Ξέρουμε πως ότι γίνεται είναι το «καλύτερο» που πρέπει να γίνει στη δεδομένη στιγμή για μας. Δεν αντιστεκόμαστε πια τόσο πολύ. Αφήνουμε τα πράγματα να γίνουν, όπως είναι να γίνουν.

Αφηνόμαστε στη ροή των πραγμάτων και εμπιστευόμαστε την διαδικασία, όποια κι αν είναι αυτή. Χαιρόμαστε μ’ αυτά που έχουμε αυτή τη στιγμή, χαιρόμαστε γι αυτό που είμαστε σήμερα και ζούμε ολοένα και περισσότερο στο «εδώ και τώρα». Αναπολούμε όλο και λιγότερο το «ένδοξο» παρελθόν ή δεν θρηνούμε πια τόσο πολύ για τα «άσχημα» παιδικά μας χρόνια και για τις αδικίες και τα τραύματα που δεν μας «αφήνουν» να ζήσουμε ευτυχισμένα στο παρόν. Δεν αγχωνόμαστε τόσο πολύ για το τι θα φέρει το μέλλον, ούτε περιμένουμε να γίνουμε κάποτε ευτυχισμένοι αν εκπληρωθούν πρώτα κάποιες μας επιθυμίες («αν είχα παιδιά… χρήματα… δόξα… ασφάλεια… κλπ… θα γινόμουν ευτυχισμένος»).

Αναγνωρίζουμε ότι δεν έχει σημασία ο σκοπός και η τελική έκβαση των πραγμάτων, αλλά ο δρόμος και η ζωή που ζούμε κάθε στιγμή.

ΕΥΓΝΩΜΟΝΟΥΜΕ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΓΙΑ ΤΑ ΟΣΑ ΗΔΗ ΕΧΟΥΜΕ ΣΗΜΕΡΑ.

Ο Φυσικός Νόμος

Η ισορροπία των αντιθέτων

Πως λειτουργούν τα πράγματα στην Φύση;